We mogen weer!! De vooruitzichten zijn gunstig; droog op zaterdag en 24 graden.
Nadat ik mijn cliënten thuis had gebracht was het een kwestie van bus neerzetten, in de auto stappen en gaan.
Dit keer reden we naar Lepelstraat, een gehuchtje net buiten noord-Bergen op , camping "de Dassenplas". Grote camping én een grote vijver/meer/plas om te vissen of te zwemmen.De eigenaar komt ons al tegemoet, sla rond zijn mondhoeken, hij was aan het eten. Hij loopt met ons naar de plek," kijk maar hoe je de caravan neerzet. Zicht op paarden, maisveld of campinggasten." We besluiten om naar de veestapel te kijken want behalve paarden lopen er ook geiten en kippen.
De honden zijn uitgelaten!! Komt er ook nog een meisje langs die ze alle aandacht besteed. Cooper de enthousiasteling ziet kans om de 2e grondhaak af te breken ....
We zijn gesetteld, koffie loopt en de nasi ligt op ons bord
Net op het moment dat we een rondje willen doen met de honden, trekt het dicht en ontstaat er een dreigende wolk boven ons. Een klap onweer, het wordt nu echt serieus een donkere wolk. De veestapel, inclusief. de honden, worden nerveus. Oren plat, schichtig rondkijkend. Ik haal ze naar binnen en op het moment dat ik bezig ben om de riemen los te maken, scheurt de wolk open en komt het met containers naar beneden
Wat een wolkbreuk is dit!! Met zoveel kabaal; we kunnen elkaar niet of nauwelijks verstaan! Maar ook dat hoort erbij en...het is spannender dan een gestaag vallende regenbui van een hele dag.
Na een goed half uur is het over, de honden durfden zich nauwelijks te bewegen maar willen nu hun angstplasje kwijt. In het donker maar met zaklamp lopen we voorzichtig over molshopen en camping. Die hadden we nog niet verkend...
Na het plasje nog wat spelletjes rummikub, een glaasje . Het is mooi geweest, ern week weer vroeg opstaan breekt me nu op. We houden het voorlezen. Morgen is er weer een dag héérlijk,
Zaterdag, een drijfnatte tent die stoom afblaast. Het is al warm aan het worden dus we besluiten om vroeg de hort op te gaan en vanmiddag de honden te laten zwemmen in de Dassenplas. Eerst zien uit te vogelen hoe we er komen!!
We zitten in de buurt van Etten-Leur dus ik móet even naar de quiltshop. Daar aangekomen struikel ik over de drempel en lig ik bijna languit! Ik voel dat mijn enkel een vervelende draai maakt maar na een minuutje trekt de pijn weg. Ik slaag voor wat stofjes en we rijden naar de camping terug terwijl we proberen de ingang vd plas te vinden. Iedere afslag is echter afgezet met een groot hek. Toch te zot voor woorden..?
Op het moment dat we willen gaan vragen hoe we bij de plas kunnen komen, zie ik mensen, met een hond, aan de vierkant vd sloot lopen . Aha, ingang gevonden. We moeten even vd camping af, langs het maisveld, door een gat in het hek en voila, de jongens kunnen zwemmen!
Ik voel een uurtje later een rare tinteling aan de buitenkant van mijn been. Ik schenk er geen aandacht aan maar het voelt niet prettig...
'S avonds in bed voel ik me hondsberoerd. Ik lig te klappertanden, koorts tot en met. We zijn dus heel vroeg wakker en ik wil koffie zetten. Dat wil ik maar ik kan niet op mijn been staan. Ik kan mijn tenen niet bewegen, mijn onderbeen is gloeiend heet en de rare tinteling is overal in mijn onderbeen aanwezig. Gerrit neemt een beslissing, we gaan NU inpakken en naar huis. Ik wordt in de auto gezet en die lieverd ruimt alles op. Na een uurtje gaan we rijden....
Thuisgekomen bel ik naar de HAP, ik moet eerst wat foto's maken en een uurtje later word ik teruggebeld. Ik moet komen , de dokter wil mijn been toch zien.
Zo gezegd, zo gedaan. Van de HAP naar de SEH in Goes. Daar word ik meteen aangesloten op een hartmonitor, bloeddruk en zuurstof. Ik heb koorts, 39.6 dus daarom aangesloten op apparatuur. Foto's gemaakt van mijn enkel, gelukkig is die niet gebroken maar ze zien wel heel veel vocht. De dokter komt en verteld me dat ik een vervelende, serieuze wondroos infectie heb. Bijzonder pijnlijk zeker omdat het in mijn enkel lijkt te zitten.
Wat als een heerlijk weekend begon, eindigt met een infuus en medicatie. Een been dat hooggehouden moet worden en zeker een week ziektewet.
Komend weekend geen plannen, het weekend daarna naar Baarle-Nassau met Tijmen. Eerst opknappen...
Na een paar dagen aanzien word ik donderdags toch opgenomen. De bacterie is venijnig en hardnekkig en moet agressief behandeld worden, er dreigt ook bloedvergiftiging. Ik krijg een druppelinfuus, mag niet afgekoppeld worden; ik zit er even aan vast. Wel lastig met bovenkleding wisselen...
Het is nu zaterdag, mijn voet wordt zichtbaar minder dik en rood. Op de goede weg dus maar ik ben nog niet thuis. Denk dat ik straks, thuis, een dag nodig heb om slaap in te halen. Wat een drama is het hier zeg. Licht, kabaal, herrie, gillen en praten
Een week later mag ik naar huis. MITS er een hulp voor me gevonden wordt om mijn been in te zwachtelen, er zit nog te veel vocht in mijn onderbeen. Wat een drama, thuiszorg heeft niemand, het ziet er naar uit dat ik gewoon nog in het ziekenhuis moet blijven totdat…. Gelukkig is nichtje Maud bereidt om haar ervaring, op mij los te laten.
Ik krijg nog een doos medicatie mee, nu wél capsules en na een ruime week is het genezen, ben ik opgeknapt en mag ik weer aan het werk. Binnenkort toch naar Baarle-nassau, belofte inlossen aan Tijmen die door dit alles zijn weekendje misliep.
Reactie plaatsen
Reacties